პოეზია

ის მიდიოდა ქუჩაში ერთი

 ის მიდიოდა ქუჩაში ერთი, მას მიჰყვებოდა წვიმა და ქარი;
 მისთვის იმ წამში არ იყო ღმერთი, მისთვის არ იყო ქრისტე და ჯვარი.
 იგრძნო, რომ მაინც საოცრად ცხელა. გადიძრო ქუდი. მხურვალე შუბლი
. წვიმის წვეთები მარცვლების ხელა, სიამოვნება ამ გრილ ღრუბელით.
 თითქოს არ გრძნობდა სახლებს და კედლებს, ძილით დაბურულს არ გრძნობდა მხარეს.
 ეტლები ცვლიდნენ მიმავალ ეტლებს, როგორც სიზმარში მხარე ცვლის მხარეს.
 როგორ, საიდან… არ იცის თვითონ. ის უცნობ ხიდზე დგას. სხვაა ხიდი.
 მძიმეა ტვირთი? მაშ სხვებმა ზიდონ,
 ის ახლა გახდა წყნარი და მშვიდი.

უ ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ო დ

 უსიყვარულოდ მზე არ სუფევს ცის კამარაზე
 სიო არ დაჰქრის, ტყე არ კრშება სასიხარულოდ...
უსიყვარულოდ არ არსებობს არც სილამაზე, არც უკვდავება არ არსებობს უსიყვარულოდ.
მაგრამ, სულ სხვაა სიყვარული უკანასკნელი,
როგორც ყვავილი შემოდგომის ხშირად პირველს სჯობს,
იგი არ უხმობს ქარიშხლიან უმიზნო ვნებებს,
არც ყმაქვილურ ჟინს, არც ველურ ხმებს იგი არ უხმობს...
და შემოდგომის სიცივეში ველად გაზრდილი, ის ზაფხულის ნაზ ყვავილებს სულაც არა ჰგავს...
სიოს მაგივრად ქარიშხალი ეალერსება და ვნების ნაცვლად უხმო ალერსს გარემოუცავს. და ჭკნება, ჭკნება სიყვარული უკანასკნელი,
ჭკნება
მწუხარედ,
ნაზად,
მაგრამ უსიხარულოდ. და არ არსებობს ქვეყანაზე თვიშ უკვდავება,
ჩვით უკვდავებაც არ არსებობს უსიყვარულოდ. 

   რომელი საათია?

  ახლა, რა თქმა უნდა, ძლიერ გვიანაა.
გულში მწუხარებამ ღამე გაათია…
მაინც არ მასვენებს მწარე სინანული
 – რომელი საათია? რომელი საათია?
 ვდგევარ ფანჯარასთან, ღამე არ უცვლება,
 მთელი შემოდგომა თავზე დამათია.
ახლა მხოლდ სამი იყოს, შეიძლება?
 რომელი საათია? რომელი საათია?
 სამის, შეიძლება, არის მესამედი, მაგრამ გაიხედავ, მაინც წყვდიადია,
კივის სადგირიდან ზარი მეცამეტე
 – რომელი საათია? რომელი საათია?
 ფიქრში გახვეულა ბნელი დერეფანი,
 ღამის მეეტლე რომ ვეღარ დაატია.
ისევ ნერვიულად რეკავს ტელეფონი,
 - რომელი საათია? რომელი საათია?
 ღმერთო, როგორ მოხდა, წვიმა მოსისხარი
თითქოს შეუწყვეტი კუპრის ნაკადია,
აღარ გათენდება ღამე საზიზღარი!
 რომელი საათია? რომელი საათია?
 იყო შარლ ბოდლერი: “მწარე და ძვირფასი თრობის საათია, ღვინის საათია!”
 ასე იძლეოდა პასუხს შეკითხვაზე – რომელი საათია?
                                                              

                                                     მ ე რ ი

შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი!მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,სანდომიან ცის ელვა და ფერიმწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!აფეთქებული და მოცახცახეიწოდა ნათელ ალთა კრებული,მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახეიყო იდუმალ გაფითრებული.იწოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა,ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი,მაგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთასხვა არის ლოცვა განუკურნელი.მესმოდა შენი უგონო ფიცი...მერი, ძვირფასო! დღესაც არ მჯერა...ვიცი წამება, მაგრამ არ ვიცი:ეს გლოვა იყო, თუ ჯვარისწერა?ლოდებთან ვიღაც მწარედ გოდებდადა ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა...იყო ობლობა და შეცოდება,დღესასწაულს კი ის დღე არ ჰგავდა.ტაძრიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარისად მატარებდა? ხედვა მიმძიმდა!ქუჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარიდა განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა.ნაბადი ტანზე შემოვიხვიე,თავი მივანდე ფიქრს შეუწყვეტელს;ოჰ! შენი სახლი! მე სახლთან იქვეღონე-მიხდილი მივაწექ კედელს.ასე მწუხარე ვიდექი დიდხანსდა ჩემს წინ შავი, სწორი ვერხვებიაშრიალებდნენ ფოთლებს ბნელხმიანს,როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები.და შრიალებდა ტოტი ვერხვისა,რაზე – ვინ იცის, ვინ იცის, მერი!ბედი, რომელიც მე არ მეღირსა –ქარს მიჰყვებოდა, როგორც ნამქერი.სთქვი: უეცარი გასხივოსნებარად ჩაქრა ასე? ვის ვევედრები?რად აშრიალდა ჩემი ოცნება,როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები?ან ცას ღიმილით რად გავცქეროდი,ან რად ვიჭერდი შუქს მოკამკამეს?ან „მესაფლავეს“ ვისთვის ვმღეროდი,ან ვინ ისმენდა ჩემს „მე და ღამეს“?ქარი და წვიმის წვეთები ხშირიწყდებოდნენ, როგორც მწყდებოდა გულიდა მე ავტირდი – ვით მეფე ლირი,ლირი, ყველასგან მიტოვებული.

* * *

გელი... შენ გამოჩენას ყოველ წუთს ველი, ამ წამსაც გელი... თვალებს დავხუჭავ სიზმარშიც გელი შენ როდის მოხვალ მე ამ წუთს ველი... შენს გვერდზე განვლილ ყოველ წუთს ვეტრფი... შენს მკერდზე ნაწოლ ჩემ სახეს ვათბობ ამ მოგონებით ოცნებას ვაწყობ... ფიქრები მოდიან მე ხომ შენ გნატრობ, 

გელი ისევ იქ გელი სულ ორი დგეა რაც შენ ხმას ველი... ასე მგონია მთელი ცხოვრება აქ ვდგავარ გელი... მე შენ მიყვარხარ ამიტომ ისევ მანდ ვდგავარ და მხოლოდ შენ გელი... შენ რომ იცოდე მე როგორ გელი... ისევ მანდ ვდგავარ და მხოლოდ, მხოლოდ შენ გელი...

* * * 

ჩემს უხეშ ხელებს მოენატრა მაგ თმის სირბილე,

ჩემს დამცრალ თვალებს- მაგ თვალების კრთომა-კვესება.

მოხვედი, გულზე წვიმასავით გადამირბინე,

წახვედი უცებ და ტკივილი იგრძნეს ფესვებმა.

ხედავ? მევსება ბრმა ცრემლებით რქა საზედაშე,

მზის ჩასვლის სცენას შენთან ერთად სულ სხვა ხიბლი აქვს.

გახსოვს, ფრთებზე რომ ვოცნებობდით, კარგო, მე და შენ -

იარწივეო, მე ვიქნები მხოლოდ ნიბლია...

შემოგვივლია ანანური, გრემი, ვარძია,

ავდევნებივარ მაჯისსიმსხო ნაწნავს მთვრალივით,

მაგ მარჯნებიდან, ჰოი, ცეცხლი გამიტაცია!

(მტკივა ხელები - შენი მკერდის ცხელი ყალიბი.)

შენი ხალიბი წინაპრებით ვარ მოხიბლული

და რითმებს ვჭედავ შენი გრძნობის ძველი გრდემლიდან;

მე მაგ გრძნობებით ვაშლის ხეზე ვიყავ მიბმული,

მე, გაჩენამდე, სამოთხიდან ღმერთი მდევნიდა.

იქნებ შენიდან სულ სხვაგვარი ჩანდა პოეტი,

თუ ასრულებდა ტრაგედიის ნაცნობ პარტიებს,

იქნებ შენამდე მართლა მრუდე გზებით მოვედი

და ეს სიმრუდე - გზის სიმრუდე - ვერ მაპატიე?!

ვეღარ დამტიე, მაინც, გულის ვერცერთ კუთხეში,

ვერც დაუთმობდი რადგან მთელ გულს "უცნობ სახელებს",

გამოიმეტე (ზრდილობისთვის!) ცოტა ნუგეში

და ერთი კოცნა... ო, ეგ კოცნა ახლაც მახელებს!

დღესაც ამ ხელებს ენატრება მაგ თმის სირბილე,

ჩემს დამცხრალ თვალებს - მაგ თვალების კრთომა-კვესება.

მოხვედი, გულზე წვიმასავით გადამირბინე,

წახვედი უცებ და ტკივილი იგრძნეს ფესვებმა..


* * *

ვეფერები თითებს... 
ამდენს როგორ მითმენ? 
ქარს მოყვება შხეფები... 
მე კი, თითებს ვეხები... 
ქარი მღერის ფარულად... 
გულში შემოპარულა... 
მე შენს თითებს ვეხები... 
ქარს კი მოაქვს შხეფები... 
შენ რომ გხედავ ვენთები... 
დამისველნენ წვეთები... 
გამომწვევად მიყურებ 
და თან წვეთებს ვიპკურებ... 
შენი მზერა მაწვალებს... 
რა გაუძლებს მაგ თვალებს... 

მე მთვრალი ვარ ოცნებით... 
დამიბრუნე კოცნები... 
ხედავ? მზეა ნასვამი... 

ნეტა, ამდენს რას სვამდი... 
ვეფერები თითებს... 
ვერ დაითვლი იმდენს...

* * *

რაზმებად შევკარი დაჭრილი გულები,
გარდაცვლილ იმედებს სანთელი დავუნთე,
ლოცვით გავაცილე მზედაკარგულები,
ქვესკნელის შიშები უბეში გავუთბე.
განწყობა შევცვალე ისევე განწყობით
და სარკმლის რაფაზე ვარდები დავაწყვე,
სიცოცხლე ვამხილე მომავლის აწმყოში,
აწმყო კი წარსულის ჩანთაში ჩავაწყვე.

თაროზე შემოვდე გრძნობათა წიგნაკი,
რომელშიც, ოდესღაც ფაქიზად ჩავხატე
პირველი შეხვედრა, და პირველ სიტყვაში
პირველი მუდარა, მოდი და დამხატე...
დამხატე ისეთი, როგორიც ახლა ვარ,
მშვიდი და ამავ დროს საშინლად მღელვარე,
დამხატეე ბავშვიც და ბავშვიც, რომ აღარ ვარ,
დამხატე გიჟიც და ნახევრად მთვლემარე. . .

დამხატე შიშველი დარდების ამარა,
დამხატე ოცნებანარევი ღიმილით,
ისე, რომ ცისკარზე შემოვკრა კამარა,
ისე, რომ გავგმირდე გოეთეს გმირივით.
დამხატე პორტრეტად სალვადორ დალისი,
რემბრანტის ფუნჯებზე სასკიათ მაცეკვე,
დამხატე, შემმატე ნაღველიც, ხალისიც,
დამხატე, შენ ოღონდ მოდი და ნამცეცებს
ამ ჩემი სულისას, ქცეულებს ლანდებათ,
გაგიყოფ, თუ ჩემგან რაღაცა დარჩება. . .
დამხატე.

* * *

,,მაგ თვალებს, მაგ წარბებს, მაგ თმათა ნაწნავებს, 
ძილის წინ ვიღაცის ფიქრებით ნაწვალებს, 
მოვტაცებ სიყვარულს ყორნისფერ წამწამებს, 
ჩემს ფიქრებს ღამით რომ სასტიკად აწამებს. 
იქნებ დამეთანხმო, ამასაც გისურვებ, 
ჩიტის რძეს მოგართმევ შენ თუკი ისურვებ. 
სიყვარულს გაგიშლი და შენ შიგ იცურებ, 
შენ მყავდე კარგად და ღმერთსაც შევიშურებ. 
არა გსურს? წავიდეთ, ხევსურეთ გაჩვენებ, 
იქ კეთილს და ბოროტს ყველანი არჩევენ, 
ბარის ტრადიციებს მთისანი დახევენ 
და ცხენის ჭენებას მყისვე შეგაჩვევენ. 
კოხტა ქოხს აგიგებ ჩანჩქერის ნაპირზე, 
სხივები რომ მოხვდეს ლოდების აივანს, 
სხივები მოჰკრეფენ სიყვარულს, 
როცა მზე ჩანჩქერში ანცობით შიშველ ტანს დაიბანს. 
ჭიუხში ჯიხვს მოვკლავ და ზურგით მოგიტან, 
ლამაზ რქებს სახსოვრად შენ სახელს დავაწერ; 
გაოფლილ ლურჯა ცხენს ოფლს მოვწმენდ ბოგირთან 
და კლდეზე წმინდა წყალს მშრალ ტუჩებს დავაწებ, 
წავიდეთ, ხომ ხედავ, ცხოვრება ქარია, 
მეორედ ვერ ნახავ უკეთეს არჩევანს, 
წავიდეთ, წავიდეთ ეგ შენი თვალები 

ჭიუხში ჯიხვების იმედად დარჩება. ,, 


/თ. ლიქოკელი/ 



* * *

ნეტა რად მიყვარდი... ასე გამეტებით??? 
მთელი ღამე ვფიქრობ ვეღარ გამიგია... 
მგონი უშენობით გული აღარ ცოცხლობს... 
მგონი უშენობით გული დაილია... 
ახლა უკვე მჯერა აღარ დაბრუნდები... 
შენი სიტყვა ჩემთვის ახლა წამალია... 
შენ კი ჩემი გული ორად გაგიყვია... 
მერე გატეხილი ცეცხლში ჩაგიგდია... 
რატომ მახსენდება შენი სიყვარული... 
უკვე მერამდენედ ღამე მითევია.. 
შენი გულისათვის გული გამიყვია... 
შენი გულისათვის ცეცხლში ჩამივლია... 
ერთი დარდი მკლავს და გზებიც ამრევია... 
შენთვის ერთი სიტყვა მაინც მათქმევინა... 
ნეტა საბოლოოდ შენთან შემახვედრა... 
ნეტა საბოლოოდ შენთვის მაკოცნინა..


* * *

მე დავამთავრე სიყვარულის დამარცვალება, 
მე დავამთავრე ჩემი გულის გარდაცვალება,
ის სიყვარული დავამთავრე მე რომ მიყვარდა
და ისიც თითქოს ყველაფერი გრდზნობით,
არ მემეტები, მაგრამ რა ვქნა არც შენ დამინდე,
არც ერთი სიტყვა სიყვარულის მე არ გამინდე,
მე ქარავნებით მოგიზიდე ლამაზი ბედი,
შენ კი შავ-თეთრად შემიღებე ცხოვრების ხედი,
მე ვოცნებობდი დაეხატე უფუნჯოდ მხატვარს,
რომელიც ჩემში იმალება და სულ შენ გხატავს
სულ ის მინდოდა მოსილიყო შენთვის ზამთარი
რომ ჩემ სხეულში მომეძებნე სადღაც გამთბარი,
სულ ის მინდოდა მიყვარხარო ჩემთვის რომ გეთქვა
და ამ სიტყვებით ჩემი გრძნობა რომ დაგესეტყვა,
ბევრი მინდოდა ალბათ ბევრი რაც არ მერგება რაც არ მეკუთვნის,
ის ხომ მაინც არ შემერგება
შენ არ გამტყუნებ,ყველაფერი ჩემი ბრალია,
რომ არ გიყვარდი ჩემთვის ხომ არ დაგიმალია,
მე ვარ ასეთი შენ რას გერჩი ყველას ხიდი ვარ,
ყველა ზედ მივლის მაგრამ თავად საით მივდივარ?,
ჩემთვისაც არის სადღაც გზები, მაგრამ ვერ ვხედავ,
ან ბრმა ვარ ან და კიდევ წასვლას ვერ ვბედავ
რომ წავიდე მერე რა ვქნა ვის მიგაბარო
ნუთუ ერთხელ არ ჯობდა გეთქვა მიყვარხარო?
იქნებ არ ჯობდა რადგან ენა არ აგიმღერდა,
ალბათ სხეულში შენი გული ვერ მიმიღებდა,
ალბათ დაგღალე, და ამიტომ აგარ გინდივარ
სწორედ ამიტომ სიყვარულო შენგან მივდივარ!.. :))) ♥